Po przekazaniu sprawy przez sÄ…d prowadzÄ…cy elektroniczne postÄ™powanie upominawcze do sÄ…du wÅ‚aÅ›ciwoÅ›ci ogólnej na podstawie art. 505^-33 § 1 k.p.c. nie wzywa siÄ™ powoda na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. do usuniÄ™cia braków formalnych pozwu przez przedÅ‚ożenie odpisu pozwu wraz z zaÅ‚Ä…cznikami oraz gdy sprawa rozpoznawana jest w postÄ™powaniu uproszczonym przez zÅ‚ożenie pozwu na urzÄ™dowym formularzu.

(UchwaÅ‚a SÄ…du Najwyższego z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt III CZP 33/15).

1. Zrzeczenie siÄ™ zarzutu przedawnienia jest jednostronnÄ… czynnoÅ›ciÄ… prawnÄ…, która wywoÅ‚uje skutki prawne ex nunc. Jest to wykonanie prawa ksztaÅ‚tujÄ…cego. JeÅ›li zrzeczenie siÄ™ zarzutu przedawnienia jest oÅ›wiadczeniem woli, to należy do niego stosować wszelkie reguÅ‚y dotyczÄ…ce skÅ‚adania oÅ›wiadczeÅ„ woli. Zrzeczenie siÄ™ zarzutu przedawnienia wywoÅ‚uje zatem skutki prawne, gdy doszÅ‚o do drugiej strony w taki sposób, iż mogÅ‚a zapoznać siÄ™ z jego treÅ›ciÄ…. Wprawdzie zrzeczenie zarzutu przedawnienia jest jednostronnym oÅ›wiadczeniem woli, to jednak może ono stanowić element skÅ‚adowy ugody.

2. Tylko wówczas można przyjąć dorozumiane oÅ›wiadczenie woli dÅ‚użnika o zrzeczeniu siÄ™ zarzutu przedawnienia, gdy jego zamiar zrzeczenia siÄ™ zarzutu przedawnienia wynika w sposób niewÄ…tpliwy z towarzyszÄ…cych temu oÅ›wiadczeniu okolicznoÅ›ci. Takie okolicznoÅ›ci to np. pertraktacje dÅ‚użnika z wierzycielem na temat rozÅ‚ożenia dÅ‚ugu na raty, zawarcie umowy nowacyjnej, zawarcie ugody sÄ…dowej lub pozasÄ…dowej.

(Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2004 r., sygn. akt V CK 620/03)

Właściwe i niewłaściwe uznanie długu

Uznanie roszczenia przez osobÄ™, przeciwko której roszczenie przysÅ‚uguje, krótko okreÅ›lane jako uznanie dÅ‚ugu, wedÅ‚ug zgodnego stanowiska orzecznictwa i doktryny obejmuje dwie postacie uznania: uznanie wÅ‚aÅ›ciwe i niewÅ‚aÅ›ciwe.

Uznanie właściwe

Uznanie wÅ‚aÅ›ciwe jest czynnoÅ›ciÄ… prawnÄ…, a dokÅ‚adnie – umowÄ… jednostronnie zobowiÄ…zujÄ…cÄ…, zawartÄ… pomiÄ™dzy dÅ‚użnikiem a wierzycielem. W umowie tej dÅ‚użnik potwierdza swoje zobowiÄ…zanie, zasadniczo majÄ…c na celu jego ustalenie, a czasem również i jego zabezpieczenie. Uznanie takie, pomimo braku wÅ‚aÅ›ciwych regulacji w prawie polskim, dopuszczalne jest w ramach swobody umów. Klasycznymi przypadkami tego rodzaju uznania dÅ‚ugu sÄ…: odnowienie (art. 506 k.c.) i ugoda (art. 917 k.c.), w których uznanie wÅ‚asnego dÅ‚ugu stanowi punkt wyjÅ›cia dla dalszych ustaleÅ„. Uznanie dÅ‚ugu może nastÄ…pić również w tzw. czystej postaci, np. uznanie powództwa. WÅ‚aÅ›ciwe uznanie dÅ‚ugu nie wymaga zachowania formy szczególnej, a oÅ›wiadczenie wierzyciela o przyjÄ™ciu uznania czÄ™sto jest dorozumiane. Akceptowany jest poglÄ…d, że wystarczajÄ…ce jest uznanie roszczenia co do zasady (np. uznanie swej odpowiedzialnoÅ›ci), bez wskazania wysokoÅ›ci zobowiÄ…zania.

Uznanie niewłaściwe

Uznanie dÅ‚ugu stanowi oÅ›wiadczenie wiedzy, które w klasyfikacji czynnoÅ›ci prawnych zaliczamy do czynów zgodnych z prawem. Należy pamiÄ™tać, że oÅ›wiadczeniu wiedzy nie towarzyszy zamiar ani nawet Å›wiadomość wywoÅ‚ania skutków prawnych (przerwanie biegu przedawnienia nastÄ™puje z mocy ustawy). Dobrym przykÅ‚adem uznania niewÅ‚aÅ›ciwego jest proÅ›ba dÅ‚użnika o zwolnienie go z dÅ‚ugu. ProÅ›ba taka stanowi przejaw woli dÅ‚użnika skierowany wyraźnie na uwolnienie siÄ™ od zobowiÄ…zania, jednak skutek takiego dziaÅ‚ania jest czÄ™sto odwrotny, gdyż zobowiÄ…zanie, dziÄ™ki przerwaniu biegu przedawnienia, umacnia siÄ™, co poprawia sytuacjÄ™ prawnÄ… wierzyciela. Innymi przykÅ‚adami niewÅ‚aÅ›ciwego uznania dÅ‚ugu mogÄ… być również: zapÅ‚ata części dÅ‚ugu, zapÅ‚ata odsetek czy udzielenie zabezpieczenia przez dÅ‚użnika. Ponadto, za niewÅ‚aÅ›ciwe uznanie dÅ‚ugu, przyjmuje siÄ™ również wszelkie proÅ›by skierowane do wierzyciela, które odnoszÄ… siÄ™ np. do rozÅ‚ożenia zobowiÄ…zania na raty, odroczenia terminu jego pÅ‚atnoÅ›ci bÄ…dź zwolnienia z odsetek lub dÅ‚ugu. NiewÅ‚aÅ›ciwe uznanie dÅ‚ugu może być dokonane przez dÅ‚użnika nieposiadajÄ…cego peÅ‚nej zdolnoÅ›ci do czynnoÅ›ci prawnych. WystarczajÄ…ce jest bowiem, aby dÅ‚użnik ten dziaÅ‚aÅ‚ z dostatecznym rozeznaniem. W sposób szczególny natomiast okreÅ›la siÄ™ osobÄ™ „kompetentnÄ…” do uznania niewÅ‚aÅ›ciwego. OsobÄ… takÄ… może być nie tylko sam dÅ‚użnik lub osoby przez niego umocowane (np. przedstawiciel ustawowy), ale także osoby trzecie, które dziaÅ‚ajÄ… za wiedzÄ… i zgodÄ… dÅ‚użnika. Warto również dodać, że konsekwencjÄ… kwalifikowania uznania niewÅ‚aÅ›ciwego jako oÅ›wiadczenia wiedzy, a w konsekwencji odrzucenia wymagaÅ„ stawianych oÅ›wiadczeniom woli jest dopuszczalność konwersji. Uznanie wÅ‚aÅ›ciwe, które nie doszÅ‚o do skutku (np. negocjacje co do odnowienia nie zakoÅ„czyÅ‚y siÄ™ zawarciem umowy) albo które okazaÅ‚o siÄ™ nieważne (np. z powodu nienależytej reprezentacji osoby prawnej), może być potraktowane jako uznanie niewÅ‚aÅ›ciwe i wywoÅ‚ywać okreÅ›lone z tego tytuÅ‚u skutki prawne, jak np. przerywać bieg przedawnienia.